Oczywiście można się przyczepić do tego, że ja się czepiam. W końcu jak sobie facet lubi robić wszystko na ostatnią chwilę, to może niech sobie robi? Ja bym się nawet mogła na to zgodzić, gdyby to było efektywne. Wtedy - proszę bardzo, rób sobie tak, skoro ci się żywnie podoba. Ale... Zawsze jest jakieś ale...

Niedawno Mój Mąż wybierał się załatwić Pewną Ważną Sprawę, której to raczej nie da się załatwić w stroju innym niż garnitur i koszula z krawatem. Ponieważ o Sprawie tej wiedzieliśmy dużo wcześniej, na tydzień przed tym terminem marudziłam mu, by wyjął garnitur, sprawdził, czy czysty, uprasowany etc. Zabrał się za to dzień przed o godzinie 21.30. Co się okazało? Ano okazało się, że garnitury ślubne mają taką właściwość, że powieszone w szafie i dłużej nie ruszane, ulegają dziwnym procesom, w efekcie których jest ich po prostu mniej. Zwłaszcza w rejonie pośladków i brzucha. Nie wiem doprawdy, nawiasem mówiąc, dlaczego jeszcze nikt nie wymyślił garniturów męskich z materiału z domieszką gumy. W każdym bądź razie około godziny 22 stanęliśmy oko w oko z następującym faktem: Mój Mąż nie ma się w co ubrać, gdyż ani garnitur, ani ewentualne zamienniki eleganckich spodni do założenia się nie nadają.

W związku z tym byliśmy zmuszeni wybrać się do całodobowego przybytku zwanego potocznie TEŻCOŚ, aby nabyć drogą kupna spodnie prasowane na kant za sumę kilkudziesięciu złotych, która to cena nie była może zawrotna, za to spodnie niestety zawierały zawrotną liczbę procentową poliestru. Ze względu na to, że krój ich i rozmiar był naprawdę bardzo dziwny, Mój Mąż spędził dodatkową godzinę z igłą i nitką w ręku, dopasowując nogawki do swoich potrzeb.

Chyba nie muszę tłumaczyć dalej...